Το
Μοναστηράκι μας ! Η Παναγιά μας ! Το καύχημα , το καταφύγιο , το κραταίωμα , το
ιερό μας ορμητήριο …Τέτοια λόγια ξεπηδούσαν μέσα από τις εύλαλες σιωπές και τα
ολόχαρα πρόσωπα των διακονητών της Παναγίας
, εκεί στο Πολυδένδρι …Όλα από καρδιάς γίνονται εδώ ! Τίποτα επειδή
πρέπει , τίποτα γιατί κάποιος είπε να γίνει …Μια διαρκής Παντευλόγητη παρουσία
, τείχος και οχύρωμα , που τόσο ταιριάζει με το κάστρο της Χρυσοπηγής τους το
ευλογημένο , δίνει συνεχώς τα γλυκύτατα προστάγματα , τις κατευθύνσεις… Φανερώνει τις ανάγκες ,
οικονομεί στις δυσκολίες , σκουπίζει τον ιδρώτα , δροσίζει στις καυτές ημέρες ,
θερμαίνει στο αγριεμένο χειμώνιασμα …Η Παναγία πάντα εκεί ! Την νιώθουν , Την
ανασαίνουν , αφουγκράζονται το θρόισμα από τα μαύρα Της ράσα , Την επικαλούνται
να πλατύνει τις καρδιές τους όταν η κόπωση και το εγώ ξεκινά να τις στενεύει …
Είναι η
ευλογημένη ομάδα από τους άντρες και τις γυναίκες , που έχουν κάνει το
Μοναστήρι , το δεύτερό τους σπίτι , που φροντίζουν πάντα ο οίκος τούτος του Θεού και της Παναγίας Μητέρας Του
να λάμπει και να ευωδιάζει …-Πάστρα στο
έξω εμείς …Πάστρα στο μέσα εσείς Γέροντες ! έλεγε ο κυρ-Γιάννης γελώντας
εκείνο το λιόλουστο υπέροχο εαρινό πρωινό στα σύνορα της Σαρακοστής με την
Μεγάλη Εβδομάδα . Χρόνια αμέτρητα τούτη εδώ η παγκοινιά είχε γίνει μια τόσο αγαπημένη συνήθεια , που
αν κάποιος δεν τα κατάφερνε να έρθει για να συμμετάσχει στην καθαριότητα της
Βουβής Εβδομάδας , πόσο πολύ στενοχωριόταν …
Ο Ασβέστης
σε αφθονία ! Ω , μοιάζει με λουλουδιού μοσχομύριστου τούτη η μυρωδιά του
ασβέστη ! Το αστραποβόλημά του το ευλογημένο στις πεζούλες , τα πλατύσκαλα ,
τις γλάστρες και τους γέρικους κορμούς , έχει κάτι από τις άπυρες βολίδες που φωτίζουν το ανηφόρι του Γολγοθά …Τίποτα
δεν αφήνεται στην τύχη , όλα περιμένουν την φροντίδα σου γιατί όλα έχουν να σου
μιλήσουν για τον Θεό σε τούτο το ευλογημένο απάγκιο .
Μόλις
τελειώσαν με τον περίβολο , την φιάλη και τις εισόδους , όλοι κατευθύνθηκαν στο
Καθολικό . Σήκωσαν και μάζεψαν τα βαριά
στρωσίδια , σάρωσαν και το παραμικρό
ίχνος χώματος και το πέταξαν στο
χωνευτήρι , μιας και ό,τι εισέρχεται εδώ μέσα , ακόμα και τα σκουπίδια
αγιάζονται ! Έπειτα οι γυναίκες γυάλισαν με επιμέλεια και το τελευταίο
εκατοστό στα μανουάλια ,ενώ οι άντρες ανέβηκαν σε σκάλες για να λαμποκοπήσει …η
θριαμβεύουσα Εκκλησία ! Ύστερα περιποιήθηκαν
το ξυλόγλυπτο τέμπλο , τις εικόνες και τα καντήλια του , άλλαξαν τα υφάδια στα
προσκυνητάρια και στην Ωραία Πύλη με τα
χαρμολυπημένα χρώματα της άνοιξης και της Αναστάσιμης καρτερίας .
Είχε
μεσημεριάσει όταν ο Παπά Εφραίμ στάθηκε στην Λιτή και με μια ματιά τους
αγκάλιασε όλους και όλα ! Δόξα τω Θεώ !
είπε και έκανε τον Σταυρό του . Όπως κάθε φορά , στην
αρχή όλα φαίνονταν σαν απρόσιτη κορφή ,
μα όταν η καρδιά δίχως βαρυγκόμια ζώνεται το λέντιό της και γίνεται πάντων διάκονος , τα
πάντα παίρνουν χάρη και σαν από μόνα τους έρχονται σε τάξη ! Βγήκε έξω να
ανασάνει το ανοιξιάτικο αεράκι , να κλείσει τα μάτια και να μυρίσει αυτό το
ηδύπνοο άρωμα που μαρτυρά το δίχως άλλο , ότι ζυγώνει η πιο συγκλονιστική
Εβδομάδα της πίστης μας… Ανάμεσα σε χιλιάδες αρώματα τούτο μπορούσε να το
ξακρίσει και πάλι να το φυλάξει σαν πολύτιμο μύρο στο δοχείο το ακένωτο της
μνήμης του . Οι υμνολόγοι της Κυρίας Θεοτόκου , τα ευλογημένα στρουθία του Θεού
, πετούσαν ζωηρά και όλο κελαηδούσαν σαν να θελαν να διακηρύξουν με το τραγούδι
τους , πως καμιά μέρα τούτης εδώ της πρόσκαιρης ζήσης δεν πρέπει να μένει άλαλη
και βουβή , δίχως μια ωδή , ένα ελέησον , ένα βλέμμα στον Ουρανό …Τα σκεφτόταν
όλα τούτα ο Πάτερ και ένιωθε τα τριάντα του χρόνια εδώ μέσα σαν μια ανάσα
ευωδιαστή ,σαν έναν αστείρευτο γλυκασμό
που μόνο τα δάκρυα μπορούσαν να περιγράψουν . Μια φωνή διέκοψε αυτό το πανηγύρι
της ψυχής του . Μια φωνή που έβγαινε μέσα από λυγμό και κλάμα γοερό …Μια
γυναίκα άγνωστή του , μεσόκοπη με ολοκόκκινα από το κλάμα μάτια . –Πάτερ …Παππούλη πότε έχει ακολουθίες την
Μεγάλη Εβδομάδα εδώ ;
Σάστισε
ο Παπάς και μηχανικά της απάντησε : -Εφτά
και εφτά …Δηλαδή εφτά το πρωί και εφτά το απόγευμα ! Δεν πρόλαβε έπειτα να
αρθρώσει άλλη κουβέντα …Η γυναίκα χωρίς να μπορεί να σταματήσει τα δάκρυα τα
σπαρακτικά τον ξαναρώτησε : -Μπορώ να
ανάψω ένα κερί στην Παναγία ; -Βέβαια αδελφή μου ! Να εκεί είναι η είσοδος του
Καθολικού …Πήγαινε να ανάψεις το κερί σου και μην νοιαστείς που θα δεις μέσα
ανθρώπους …καθαρίζουμε σήμερα το Μοναστήρι ενόψει των ημερών που έρχονται ! Σαν
να την ηλέκτρισαν τούτα τα τελευταία λόγια του Παπά ! Πιο έντονο τώρα το κλάμα
της γυναίκας ! Έφυγε εκείνη σχεδόν τρέχοντας για το καθολικό . Ο
πάτερ Εφραίμ δεν πήρε το κατόπι της …Είχε σαστίσει από το ξαφνικό αυτό θέαμα , μα
δεν ήθελε να την δυσκολέψει και πιότερο …Λογάριασε πως κάποια περίσταση σοβαρή
θα συνέτρεχε , κάποιο πρόβλημα, μια αρρώστια , όλα εκείνα που φέρνουν μπροστά
μας τον …ξεχασμένο Θεό , που άπαυστα όμως καρτερά με την σταυρωμένη του αγκαλιά
διάπλατη, τον γυρισμό στον εαυτό μας …Έτσι
λοιπόν δεν θέλησε να την ακολουθήσει … Οι υπόλοιποι όμως της παγκοινιάς ,
εκείνο το μεσημέρι της βουβής Εβδομάδας
έζησαν του Θεού τα θαύματα και τα θαυμάσια χάρη σε εκείνη την οδυρομένη γυναίκα
…Αυτή μόλις άναψε το κερί της και προσκύνησε την Βρεφοκρατούσα Παναγία , σχεδόν
σωριάστηκε σε μια καρέκλα πίσω απ το προσκυνητάρι των Ταξιαρχών . Όλοι έσπευσαν να την βοηθήσουν αφού νόμισαν
ότι λιποθύμησε …-Καλά είμαι , μην
νοιάζεστε …καλά είμαι δεν έχω τίποτα …Παναγιά μου τι ήταν αυτό που μου έκανες ;
τι ήταν αυτό που μου έκανες ;Επαναλάμβανε συνέχεια με λυγμούς σπαρακτικούς
σχεδόν , τέτοια λόγια απευθυνόμενη στην
Παναγία , λες και την είχε εκεί απέναντί της ! Πήρε τον λόγο κάποια γυναίκα απ
την ομάδα της παγκοινιάς …-Τι σου
συμβαίνει αδελφή μου; Πες μας αν μπορούμε σε κάτι να σε βοηθήσουμε …-Θα σας πω
γιατί πρέπει να μάθετε ! Γιατί αξίζει να
μάθετε ειδικά εσείς ! –Πες μας αδελφή μου σε ακούμε είπε ο κυρ-Γιάννης και
όλοι που είχαν ήδη μαζευτεί γύρω της , έκαναν ησυχία να την ακούσουν .
-Εμένα πρώτη φορά με βλέπετε εδώ …μα είμαι
γειτόνισσα …ξέρετε μένω είκοσι λεπτά από εδώ στο Καπανδρίτι …Κι όμως δεν είχα
αξιωθεί τόσα χρόνια να έρθω ..Ούτε στη χάρη της , ούτε Κυριακή , ούτε ποτέ …-Ε
θα εκκλησιάζεστε αλλού ! που το κακό ; πετάχτηκε η Αγγελική για να την
ξαλαφρώσει κάπως …Χαμογέλασε λίγο η γυναίκα με νόημα και συνέχισε …-Πριν λίγες μέρες είδα στον ύπνο μου κάτι
που με τάραξε … Αυτό που λέμε , ένα ζωντανό , ολοζώντανο όνειρο …Βρισκόμουν
στην Εθνική Οδό και οδηγούσα κάπου εδώ κοντά, όταν ξαφνικά βρίσκομαι σε μια διχάλα , σε έναν
παράδρομο …-Και λοιπόν ; -Εκεί μου έκανε νόημα να σταματήσω μια γυναίκα
μαυροφορεμένη …Με πλησίασε και μου λέει : Τόσα χρόνια να μένεις τόσο κοντά μου
και να μην έχεις έρθει μια φορά να με επισκεφτείς στο σπίτι μου …
-Που να έρθω
Κυρούλα μου ; της απάντησα τότε εγώ ..Δεν ξέρω που μένεις ! Έλα να σε πάω τότε
! μου είπε …Και χωρίς να το καταλάβω , βρέθηκα
να ανεβαίνουμε μαζί σε έναν στενό διάδρομο που κατέληγε σε μια μεγάλη διπλή
σιδερένια μαύρη πόρτα …Από πάνω της μια μικρή ψηφιδωτή εικόνα της Παναγίας με
ένα φαναράκι …-Η πόρτα του Αγίου Διονυσίου ! Είπαν όλοι με μια φωνή ! -Από εκεί που μπαίνουν οι προσκυνητές ! Συνέχισε μέσα στα δάκρυά της η γυναίκα να μιλά
… -Τώρα εσείς θα νομίζετε ότι μπορεί να
τα φαντάστηκα όλα τούτα …Όταν είπα στην μαυροφορεμένη Κυρά να μπούμε μέσα στο
σπίτι της εκείνη μου είπε :- Όχι δεν θα έρθεις σήμερα στο σπίτι μου ..Θα ρθεις
μόνη σου την ημέρα που θα καθαρίζουν ! Όλοι την κοίταζαν σαν αποσβολωμένοι…
-Αυτό
έγινε πριν αρκετές μέρες , δεν θυμάμαι και καλά …Το σκεφτόμουν συνέχεια και
προσπαθούσαν να βρω μια απάντηση , μια ερμηνεία …Σήμερα λοιπόν εκεί που
οδηγούσα για το σπίτι μου , βλέπω
μπροστά μου ολοζώντανο εκείνο το σημείο που με σταμάτησε η μαυροφορούσα …εκείνη
την διχάλα που σας έλεγα …Πήρα αμέσως τον
δρόμο και δίχως να το καταλάβω βγήκα στο Μοναστήρι σας … Συγκλονίστηκα μόλις είδα την μαύρη πόρτα, μα έπειτα όταν ο πάτερ
έξω μου είπε ότι σήμερα έχετε καθαριότητα …τότε ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω απ τα πόδια μου .…
Τα
δάκρυα πλέον έλουζαν όλων τα πρόσωπα …Χαρά , δοξολογία , ελπίδα , σιωπή … Ου
σθένει γλώσσα Δέσποινα υμνολογήσαι Σε !
Τα
θαύματα και τα θαυμάσια του Θεού ! Η συνεχής παρουσία Του στη ζωή μας …Το
ασταμάτητο κελάρυσμα της Χρυσοπηγής αποστάζει δρόσους στις ξερικές μας ψυχές
…Σημείο για την δυσπιστία μας , φανέρωμα και στήριγμα των καταφευγόντων υπό την
σκέπη Της . Όλοι πλέον γνώριζαν πως η
παγκοινιά τους ευαρεστούσε την Μάνα τους …Και πως ακόμη,άλλο ένα μέλος είχε πλέον προστεθεί στην ευλογημένη συντροφιά τους , στην ποθητή δούλεψη της Πλατυτέρας των Ουρανών …
Καλή Ανάσταση !
Νώντας Σκοπετέας
Αληθινή Ιστορία η οποία συνέβη
στις παραμονές
της Μ.Εβδομάδας του 2016.
Ευχαριστούμε από ψυχής τον Πατέρα
Εφραίμ Παναούση που την βίωσε και μας την εμπιστεύθηκε προς Δόξαν Θεού και
στήριγμα ψυχών...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...