main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

3 Αυγ 2016

Της πίστης το σπηλιάρι ( Άγιοι 7 παίδες εν Εφέσω )


Τῇ Δ΄ τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Παίδων τῶν ἐν Ἐφέσῳ.
Τὸν ἑπτάριθμον τιμῶ χορὸν Μαρτύρων, 
Δείξαντα Ἀνάστασιν νεκρῶν τῷ κόσμῳ
Τῇ δὲ τετάρτῃ νεκροέγερτοι ξύνθανον ἑπτά.

Σταθήκαμε να ξαποστάσουμε για ακόμη μια φορά. Μετά από τρεις  ώρες ανέβασμα προς την κορφή της ψυχής μας, στην λεβεντόκορμη σκιά του Ταϋγέτου. 2407 μέτρα τα ψηλότερά του, με το ξωκκλήσι του Προφήτη το καιροδαρμένο. Στα 2.200 βρισκόμαστε . Απόγευμα με τον ήλιο να κρατά ακόμα καλά. Αθάνατη ράχη λέγεται τούτη η πλαγιά! Μπροστά μας,  σε μια οπή της γης , ένα άνοιγμα και ένα σπηλιάρι μικρό, ίσα που χωρά ένας άνθρωπος να μπει αν προσπαθήσει. Σιμά του μαρμάρινες πλάκες, μισοσπασμένες από τους αγέρηδες και τους θυμούς του Ουρανού.«Έγραψα τα Ελληνικά και τη Γκέμμα σε εφτά χρόνους. Από οργή για τους αιώνες που δε θα υπάρχω» «Ελλάδα και ήλιο ο πρώτος να βλέπω » υπογραφή: Λιαντίνης.
Ανέβηκε στον αγαπημένο του Ταΰγετο για να πεθάνει. Αυτοθέλητα έφυγε εκείνη την πρώτη μέρα του καλοκαιριού στα 1998. Αφανίστηκε όπως ο ίδιος έγραψε, στιβαρός και περήφανος, ετοιμάζοντας την ώρα εκείνη βήμα-βήμα, σ΄ολάκερη την ζωή του, που υπήρξε όπως ο ίδιος έλεγε μια προσεκτική σπουδή θανάτου. Δίδασκε παντού και παντοιοτρόπως πως δεν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο. Πίστευε στην Αθανασία σαν μνήμη και όχι σαν αιώνια και ατελεύτητη συνέχεια.  Ένας γλυκός ύπνος έλεγε είναι ο θάνατος!
Συναντιόμαστε νοερώς μαζί του εκεί , στην Αθάνατη ράχη. Ηλιοβασίλεμα πλέον φώτιζε μοναδικά την κραυγή της κάπως απερινόητης τούτης  οξυμωρίας.  Στην Αθάνατη ράχη τέλεψε την επίγεια βιωτή του, κάποιος που πολέμησε και επιχειρημοτολόγησε σθεναρά για την ανυπαρξία της αθάνατης ψυχής. Σιωπή και περισυλλογή στην Αθάνατη ράχη. Προσευχή για την ψυχή του δούλου του Θεού Δημητρίου. Μέγα το έλεος του Κυρίου και ανεξερεύνητες οι βουλές Του.


Ξαφνου ένας λογισμός μας κυρίευσε. Η ευλογημένη κάποιες φορές φαντασία! Αχ και να διάβαζε κάποιος στον Λιαντίνη εκείνες τις τελευταίες του στιγμές μπρος σ αυτό το σπηλιαράκι , μια σελίδα απ το συναξάρι το καλοκαιρινό. Εκείνη της 4ης μέρας του Αυγούστου. Μια αληθινή πέρα για πέρα Ιστορία η οποία έλαβε χώρα σε μια υγρή σπηλιά τον 3ο αιώνα  μ.Χ., στους χρόνους του μεγάλου διώκτη Δεκίου. Να ρχόταν λέει εδώ πάνω που στεκόμαστε, εκείνο το απόγευμα του Ιούνη του 1998,  ένας Γέροντας Ασκητής - Ιεραπόστολος και με τον ήρεμο και ξέχειλο από αγάπη ανυπόκριτη  τρόπο του, να ξεκινούσε την αφήγηση της συνταρακτικής Ιστορίας των επτά παίδων εν Εφέσω. Κοιμήθηκαν ένα βράδυ  σε μια υγρή σπηλιά στα ψηλά της Εφέσου. Ο Δέκιος έδωσε εντολή να φράξουν με πέτρες την είσοδό της για να πεθάνουν εκεί μέσα οι μάρτυρες ! Κάποιοι ευλαβείς έγραψαν σε δυο μαρμάρινες πλάκες τα ονόματά τους: Μαξιμιλιανός, Ιάμβλιχος, Εξακουστωδιανός, Μαρτινιανός, Ιωάννης,  Διονύσιος και Κωνσταντίνος καθώς και το μαρτύριό τους και τις έβαλαν ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες του στομίου ,  κάποτε όλοι να μάθουν και να φωτιστούν.
 Κατά Θεία παραχώρηση ξύπνησαν ύστερα από δυο αιώνες όταν επί Θεοδοσίου του μικρού στην Χριστιανική πλέον Έφεσο ενέσκηψε μια φοβερή αίρεση η οποία δεν αποδεχόταν το δόγμα της Αναστάσεως των νεκρών. Για να αποδειχθεί περίτρανα  ότι ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος και κάποτε όλοι θα ξυπνήσουν κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.

 Τι βαθυστόχαστα φιλοσοφικά θεωρήματα και τι περισπούδαστες αναλύσεις μπορεί να αντιτάξει κανείς στο συναξάρι τους;  Μόνο δάκρυα λυτρωτικά ριγμένα στη γη με λέπια  από τα μάτια μπορούν να κυλήσουν στο άκουσμά του . Άκουσε για λίγο αδελφέ μας Δημήτριε τούτη την αλήθεια της πίστης μας. Και ύστερα δίδαξε ξανά στους μαθητές σου. Άκουσε με την αθάνατη ψυχή σου αδελφέ μας και ύστερα αποφάσισε αν υπάρχει το μετά και αν όλοι αυτοί που προσδοκούν την Ανάσταση είναι αφελείς πεπλανημένοι. Τώρα πλέον γνωρίζεις …Άραγε να μπορούσες να πείσεις με τον μοναδικά εύστροφο τρόπο σου τον Κύριο να μας πέμψει τον φτωχό Λάζαρο για να μας πει ότι δεν πέθανε ποτές Του,  όπως εσύ κάποτε υποστήριζες;

Δεν είναι ο  Θάνατος ο μέγας Συμπαντάρχης κύριε Καθηγητά, αδελφέ μας Δημήτριε! Υπάρχει Ζωή μετά τη ζωή! Ο θάνατος νικήθηκε! Η ζωή του μέλλοντος αιώνος μας καρτερά! Τώρα βέβαια  το γνωρίζεις! Ο πολυέλεος Κύριος ας αναπαύσει την ψυχή σου μετά των Αγίων επτά παίδων εν Εφέσω!  
Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;¨
( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας2019)
και από  ομότιτλη εκπομπή 

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~