main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

5 Σεπ 2016

Η Ονειροκρατούσα ( Παναγιώτη Δ. Σκοπετέα)



Στον Παναγιώτη, την Παναγιώτα,
τη Μαρία, τον Μάριο,
και σε όλους – όλες, με τα διάφορα παράγωγα. Γενικότερα,
σε όλους αυτούς τούς ανθρώπους,
που ακουμπούν σ᾽Εκείνην  τ᾽ όνειρό τους και υπομένουν …
 
Έργο δια χειρός Φίκου 

Στον 25ο μεσημβρινό
τού Μάρτη … Γένοιτο … ήχησε,
στρίγγλισμα
κάτασπρης καρδιάς,
λυρικό ηλιοβασίλεμα
άρχισε να ρέει … από ξάστερο λαρύγγι!

Στο άσαρκο στήριγμα
τής αγίνωτης πλάτης
τού δευτερόλεπτου,
τ᾽ ατσάλινο τ᾽ουρανού
εκτόπισμα, συγκόλλησε
στη δυσκολομέτρητη
σκαλωσιά τού σβέρκου του,
δίδυμο εαυτό.

Ακόμα και με
κλίμακα τροφαντή,
μόνο ως σκιά
μπορεί να ποτίζει … τώρα …

… ποτέ στο πριν …
τα γλαροφίλητα πέλματα
τού απειρόμορφου
τής γαστρός Της ύψους.

Μ᾽ ένα τόσο δα
αμούστακο Γένοιτο,
τα σύμπαντα … τώρα …
άδειο όστρακομπροστά
στον αστείρευτο τρούλο
τής κοιλιάς Της … ποτέ στο πριν …
εκπληκτοδίαιτα,
σχίζουντη φλέβα
τού θαυμασμού,
από το αίμα ν᾽ ασβεστωθεί,
η μάντρα τού καινούριου.

Τώρα,
ξεριζώνουντα μαλλιά
τής υπεροχής, απολύουν
ασημένιους δακτυλίους,
στέλνουν με απόσπαση
στην τέταρτηδιάσταση
ποτέ στο πριν…
αστερισμούς λεβέντες,
νεφελώματακαλλονές,
ατμόσφαιρες γόησσες,
ξεφυσώντας στρατιές
απροσδόκητου,
στην απόρθητη
έως τώρααμμουδιά
τού μεγαλείου τους.



Πυροβολούν … ποτέ στο πριν …
… τώρα … κομίτες δύσληπτου,
καλωσορίζουν το δευτερείο τους,
αψέλιστη μέχρι νυν λέξη,
άσκεφτη σχεδόν,
φευγάτη από το λεξιλόγιο
τής αλάνθαστης αρμονίας τους,  
λιθοβολώνταςμανικά
την αιώνια αγνωσιά της.

Τώρα,
στρώνουν στον καναπέ
τού απείρου, να ξαποστάσει
η προσκύνηση … η μουσαφίρισσα … τώρα …
… ποτέ στο πριν … που σαν κουνέλα ξεγεννά.

Τώρα ,
οι πλανήτες… μπίλια μία  …  ποτέ στο πριν …
οι γαλαξίες … τώρα … ο κόκκος…
τ᾽ αστέρια … τώρα … το μικρό … ποτέ στο πριν … πλάτος τού τραπεζιού …
ο Ήλιος, το μυρμήγκι  … τώρα … σαν … που ούτε καν υπάρχει.

Με το πρώτο κλάμα Του,
στην οθόνη τού ορίζοντα,
άλλο έργο ξεκίνησε να παίζει … προφητικό,
εκπληρούμενο σαν … μισοφέγγαρο
που ορκίζεται πανσέληνο.

Κι οι καμπάνες,
άλλον μελωδισμό … τώρα … ποτέ στο πριν …
χύνουν … πελάγη ραγίσματος,
στη στενόμυαλη στάμνα ενός ανήμπορου .


Ένα βρέφος Γένοιτο … και καλοκαιριάστηκε
η κελαηδιστή καρδιά τής αβασταγιάς Του.

Χωρίς Εσένα, ποτέ στο πριν … πώς θα μελάνιαζε … τώρα …  η εικόνα Του,
από τα μαινόμενα χείλη τής Αγάπης Του ;

Χωρίς Εσένα, πώς θα βούλιαζε … τώρα … το ασίγουρο … ποτέ στο πριν …
στον gentleman βυθό τού γνώριμου  ;


Γένοιτο …  προτίμησε το ενδιάθετο
να υποδείξει στο φωνούμενο … όχι που δεν μπορούσες
κι Εσύ Εύα να φορεθείς  … όχι που δεν μπορούσες με νύχτα
να λούσεις την ανθρωπότητα … όχι που δεν μπορούσε
Ό χ ι …  ν’  αρθρώσει το χρυσοπλοκώτατο  βλέμμα Σου ! 

Γένοιτο!

Κι ο Χτίστης κατάφερε … τώρα … ποτέ στο πριν …
απ᾽ τους μαστούς τής αθωότητάς Σου,
άπλετο να βυζάξει ανακαινισμό.

Εσένα τυλίχτηκε
στης Κανάς το γάμο,
όταν ακινητοποίησες
για δεύτερη φορά
την περιπολία τής σιωπής,
για νά βρει αραξοβόλι
τ᾽ αλεξιβρόχιο σπλάχνο Σου
στην πήλινη ανάγκη.





Εσένα … μόνο … τυλίχτηκε,
κι όπως Εκείνος έγδαρε
το τομάρι τού νερού για
να ξεμπουκάρει
η πορφυρόχρωμη
σάρκα τού οίνου, έτσι
γδαίρνεται … ποτέ στο πριν …
κι ο άδικος εαυτός … τώρα … για να ξεμυτίσει
η μυροβόλα από μέσα σάρκα τού αγίου,
στον γάμο μιας ανάπλασης.


Με  χέρια,
σαν φτερά αγγελόπλαστα
απλωμένα,
φιλάει το ερωτικό Του μένος
το ματωμένο μάγουλο της Ανατολής
και το σκοτεινόβρεχτο πρόσωπο της Δύσης.  

“ Iδού η μήτηρ σου ! όχι μόνο στον αγαπημένο Σου
αλλά και σε μένα είπες.

Στον 15ο μεσημβρινό τού Αυγούστου,
πανυγήρι στήθηκε φωτεινόστακτο
απ᾽ αγγέλους και ανθρώπους,
για το σφάλισμα των βλεφάρων Της !

Κοιμήθηκες … ,
για να βαρυστομαχιάσει η ψυχή Σου,
απ᾽ το υπέρβαρο όνειρό μου !



Κοιμήθηκες …
για να πάθει μετάσταση ανωφέρειας,
η κληματαριά των πόθων μου.

Τώρα … Δέσποινα … ποτέ στο πριν … τώρα …
η κοίμησή Σου… ποτέ στο πριν … γεννά έναν δεύτερο Χριστό …
την ελπίδα μου … τώρα … την ακοίμητη σαν αγνότητα … Γένοιτο !

Του φιλολόγου -συγγραφέα  Παναγιώτη Δ. Σκοπετέα 
Τον ευχαριστούμε θερμά για την τιμή και την εν Χριστώ αγάπη .
Ευχαριστούμε επίσης θερμά τον σπουδαίο και πολυδιάστατο  Καλλιτέχνη Α.Φίκο για την παραχώρηση του έργου που συνοδεύει την Ονειροκρατούσα . 






Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~