Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη !

Λαμπροφορά η ψυχή . Άμετρη η ευσπλαχνία Του . Από τα σκοτάδια της φυλακής του Άδου , ο Φωτοδότης μας πέρασε στο ανέσπερο Φως . Και από την πικρή σκλαβιά του νοητού Φαραώ , στην ελευθερία της γης της επαγγελίας . Σωσμός από τα κατώτατα της γης . Λύτρωση από τις αιώνιες αλυσίδες , από τα δεσμά του παμφάγου θανάτου. Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί , Ιερότατο Πάσχα Κυρίου , καινόν άμωμον, τερπνόν! Απ τον θάνατο στη ζωή ! Από την γη στον Ουρανό ! Χριστός ο Θεός,  ημάς  διεβίβασεν  επινίκιον   άδοντας ! Όσοι χθες συμπορεύθησαν στο Εκούσιον Πάθος με εκούσιο πόθο , όσοι συνετάφησαν αφού πρώτα  συσταυρώθηκαν , σήμερα συνεγείρονται  και γίνονται Θεόπτες , ζουν στο απρόσιτο Φως το Αναστάσιμο. Θα δουν τον Χριστόν Εξαστράπτοντα , γλυκά να τους λέει το Χαίρετε ! Θα αισθανθούν την καθολική τούτη χαρά , να απλώνεται παντού , στα εν Χριστώ έμψυχα και σε όλα ανεξαιρέτως τα άψυχα και άλογα . Ουρανός και γη ευφραίνονται !Ορατός και αόρατος κόσμος συνεορτάζει ! Μια η αιτία ! Η μοναδική τούτης της ευφροσύνης , τούτης της πίστης , της μόνης αληθινής και αιώνιας : Χριστός γαρ εγήγερται! Μεθύσι νέο , καινό , σαν το πιοτό που έσταξε από της αφθαρσίας την πηγή , το κενό μνημείο του Αναστημένου Ναζαρηνού , που παντοδύναμος ηγέρθη ! Του θανάτου η νέκρωση . Του Άδη η καθαίρεση ! Ολόχαροι υμνούμε τον Αίτιον ! Τον μόνον Ευλογητόν των Πατέρων , Θεόν και Υπερένδοξον ! Εορτών Εορτή και πανήγυρις πανηγύρεων ! Και μια υπόσχεση άγκυρα ελπίδας,  στον Ουρανό ριγμένη. Μέχρι τερμάτων αιώνων Χριστέ , μας  υποσχέθηκες να είσαι σιμά μας !

Όλα αυτά τα παραπάνω θα μπορούσαν και να παραλειφθούν. Γιατί θα μπορούσαν να τα εκφράσουν στον υπέρτατο βαθμό τα έκθαμβα και αθώα παιδικά μάτια ενός λαμπαδηφόρου παραστάτη , στο Αναστάσιμο Ευαγγέλιο του Μάρκου, στο λυτρωτικό εωθινό άγγελμα του εν δεξιοίς καθημένου Αγγέλου ! Θα μπορούσαν να τα εκφράσουν στον υπέρτατο βαθμό , δυο μάτια -βρυσούλες που δεν σταματούν να αναβλύζουν ανείπωτη αναστάσιμη χαρά , από μια πολυβασανισμένη Γραία , της ζωής δουλέυτρα ,  κυρτωμένη με το τσεμπέρι , που δεν έμαθε ποτέ της γράμματα και ποτέ της δεν νόησε ούτε μια λέξη,  από τους τεραστίας Θεολογικής αξίας και ποιητικής αίγλης  κανόνες της Αναστάσεως . Θα μπορούσε να τα εκφράσει στον υπέρτατο βαθμό ένας απλοϊκός καλόγερος λίγο πριν τα στερνά του στο περιβόλι της Κυράς , όταν το βράδυ της Αναστάσεως θα λάβει το παράγγελμα : Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη , στους πατέρες στο κοιμητήρι ! Και αυτός θα πάρει το φανάρι , που καίει το ανέσπερο Φως και θα πάει στο κοιμητήρι  . Θα ανοίξει την πόρτα στης μνήμης την ιερή την κρύπτη και θα τους πεί : Χριστός Ανέστη αδέλφια μου ! Και κείνοι θα του απαντήσουν : Αληθώς Ανέστη! Όπως κάποτε συνέβη στην Μονή του Οσίου Παύλου στο Όρος , με τον αξέχαστο γέρο Θωμά ! Έτσι και εμείς σκεφτήκαμε μέσα σε τούτο το Πεντηκοστάρι να πάρουμε το ακοίμητο Φως το Αναστάσιμο και να επισκεφθούμε ένα αλλιώτικο κοιμητήρι . Ενός Γέροντα που φύλαξε την Ιεροσύνη ακίβδηλον κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. 

Δεν θα του πούμε τίποτα άλλο από το πιο μεστό και αυτόφωτο μήνυμα τούτου του μάταιου κόσμου ! Εκεί στον Ναϊσκο της  Αναστάσεως του Χριστού μας ,  κάτω απ το καθολικό του Μοναστηριού του  Ακαθίστου , στης Αργολίδας το αγνάντι , αναπαύεται το σώμα ενός ευλογημένου και ακούραστου εργάτη του Κυρίου μας. Και αυτός συμπορεύθηκε , συσταυρώθηκε και συναναστήθηκε .  Σήμερα ζει μέσα στο ανέσπερο  Φως,  συμπροσδοκώντας μαζί μας την Ζωή του μέλλοντος Αιώνος !  Χριστός Ανέστη Σεβασμιώτατε ! Πάτερ Ιάκωβε πρέσβευε τω Αναστάντι , υπέρ ημών των συναμαρτωλών!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από σειρά εκπομπών με τίτλο : Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη , αφιερωμένων στην μνήμη του Μακαριστού Μητροπολίτου Αργολίδος Ιακώβου του Β΄.

Μια γωνιά του Παραδείσου . Αργολίδος Ιάκωβος Β΄ 1932-2013

Είναι του Παραδείσου σχεδόν όλες οι   τρυφές , οι ωραιότητες , οι χάρες και οι χαρές ,  άγνωστες σε μας. Δεν αντέχει ο άνθρωπος για να τις αντικρίσει. Θα σπάσει η καρδιά του μόλις έστω για ελάχιστα ακουμπήσει εκείνη στον Ουρανό του Ουρανού… Μας το είπε και των Εθνών ο μέγας Απόστολος,  πως κανένα αυτί και μάτι ανθρώπου , δεν μπορεί να συλλάβει το κάλλος και τα αθάνατα αγαθά που περιμένουν τους δικαίους…

Το ίδιο συμβαίνει και στην θέα των Αγίων που θαυμάστωσε ο Κύριος . Δέος και αδυναμία έστω  να θεαθούν, οι τηλαυγείς αστέρες που εμφαίνουν τον μέγα  Ήλιο . Κάποτε ένας απλούς  Θεοτοκόφιλος είπε :- Παναγιά μου να μπορούσα μια φορά μόνο να σε δω και ας έχανα το ένα μου μάτι ! Και του παρουσιάστηκε η λύσασα το σκότος , του νοητού Ηλίου η κατοικία , η μόνη Αγνή και Άχραντος ! Στην θέα της όντως δεν άντεξε και τυφλώθηκε από το ένα του μάτι ! Μα ήταν τέτοια η χαρά του ,  η άφραστη τερπνότητα και η ανεπανάληπτη ευφροσύνη του  , που αμέσως κραύγασε : -Παναγιά μου αν είναι να σε ξαναδώ , ας χάσω το φως μου κι από το άλλο μάτι !

Και του ξαναεμφανίστηκε η Παναγία …Μόνο που τούτη τη φορά αντάμειψε την θυσιαστική του αγάπη,  χαρίζοντάς του ολότελα το φως !

Είναι τα χρώματα άγνωστα λοιπόν , άγνωστες και οι δεκάχορδες σιωπές του Παραδείσου ! Ελάχιστα μας δόθηκαν που να μπορούμε ν ατενίσουμε και να αφουγκραστούμε . Μα κι από αυτά τα λίγα τα φανερωθέντα  , ο πόθος γίνεται δύναμη και αγώνας και δρόμος ατελεύτητος.   Κόπος αδιάκοπος , πόνος αγιαστικός  …Στάσεις λιγοστές , αναπαύσεις άληστες...

Χρόνια είχα να διαβώ την πύλη του ησυχαστηρίου της Παναγιάς του Ακαθίστου  . Ακαθή και αυτή,  πάνω στο βουνό με το αμάραντο ρόδο στην αγκάλη της , σκεπάζει  από τα ανεμοδαρμένα ψηλά,  ολάκερη την Αργολίδα. Πάνε σχεδόν τριάντα χρόνια από τότε που μια ευλαβέστατη γυναίκα η Ιωάννα , η κυρά Νίτσα όπως την φώναζαν , αποκοιμήθηκε με το μέγα Ωρολόγιον στην αγκαλιά . Μόλις είχε τελειώσει το μικρό απόδειπνο έξω από το σπιτάκι της,  που στεκόταν  πριν του χωραφιού της το αλώνι   και την «τσάκωσε» ένας γλυκός απογευματινός ύπνος . 

Είδε τότε σαν σε ζωντανό όνειρο , μια μαυροφορεμένη γυναίκα ,να καθαρίζει από τις πέτρες το αλώνι . Μόλις την ρώτησε ποια είναι και τι δουλειά είχε στο δικό της το μέρος ,  εκείνη της απάντησε : -Είμαι η Σοφία του Θεού και καθαρίζω εδώ που θα φτιαχτεί το σπίτι μου ! Έτσι και γίνηκε ! Μερίμνησε ο Ιάκωβος , ο ταπεινός Δεσπότης . Πήρε πληροφορία ασφαλή !  Ποκάρι  ένδροσο απ τα νερά της Αγιάς Παρασκευής ,  μέσα στο αλώνι της Κυρίας Θεοτόκου,  εκείνο το Θεόσταλτο ονείρατο.  Έψαχνε καιρό  μέρος αγνό και απόκοσμο , στα σύνορα του Παραδείσου , ταμείο αποταγής και ασκητικών παλαισμάτων,  να απιθώσει τις δυο εικόνες της Μάνας που κουβαλούσε σαν μόνη του κληρονομιά , όταν τον κάλεσε ο Κύριος απ τα αγιασμένα της Ηπείρου τα μέρη , να ποιμάνει της Αργολίδας τον λαό . Εκεί στο αλώνι της απλής εκείνης κυράς , προβάλλει από μακριά το μοναστήρι του Ακαθίστου . Η προηγούμενή μου φορά,  ήταν πάλι σαν μια τέτοια μέρα . 

Στο πανηγύρι της πέμπτης Παρασκευής της  θυμιατισμένης Άνοιξης , που πλέον μόνο ελπίδα Ανάστασης μοσχοβολά , σαν το Τριώδι μεσιάσει τις σελίδες της κατάνυξης . Ήταν τότε και ο Γέροντας εδώ . Πασίχαρος και πάντα συγκινημένος ευλογούσε τους πάντες . Στην τράπεζα λίγο αργότερα μας είπε ιστορίες για οδοιπορίες του στην γλυκιά Ορθοδοξία . Ψαλτοτραγουδήσαμε όλοι μαζί ! Ήταν ωραία ! Αξέχαστα ! Σαν φεύγαμε,  ο Γιώργης που σύχναζε στα αγιομέρια των νερών , μυστικά με οδήγησε τότε σε ένα δωμάτιο κάτω από τη γη . Μόλις είχε ξεκινήσει να παίρνει μορφή ένας μικρός Ναός , ακριβώς κάτω απ το καθολικό ! Στα δεξιά του ιερού βήματος ανοιγμένος ένας τάφος ! Εδώ θα έρθει κάποτε!  μου είπε ο Γιώργης συγκινημένος ! Πόση προσπάθεια χρειάζεται αλήθεια και εμπνευσμένη πίστη , να φύγει εκείνο το β απ το μακάβριο , να μεταμορφωθεί αυτό σε Αναστάσιμο και …μακάριο . Ας την χαρίζει ο Κύριος σε όλους μας !

Να μαι λοιπόν ξανά εδώ !Σάββατο του Ακαθίστου !  Ίδια μέρα μετά από 7 ολόκληρα χρόνια . Τέσσερα μετά από την κοίμησή του Γέροντα ! Μαζί με τον Παναγιώτη φτάνουμε με λαχτάρα ! Απ το καθολικό , ακούγεται ψαλτός ο κανόνας  της εορτής . Οι πατέρες και ο ηγούμενος Σεβαστιανός έξω περιμένουν τον Σεβασμιώτατο Νεκτάριο  .-Να πάρουμε πρώτα την ευχή του Γέροντα ! Προλαβαίνουμε να κατέβουμε για λίγο στο εκκλησάκι της Ανάστασης  ! Κράτησε για ελάχιστα  αυτή η εωθινή επίσκεψη . Μα τον χρόνο τον σταματά η γαλήνη , τον πολλαπλασιάζει η εύλαλη σιωπή τον κάνει τόσο σημαντικό ένα φυλαγμένο δάκρυ . Γωνιά του Παραδείσου ! Πρόγευση , άρωμα , σταλιά κι υπόσχεση αιωνίου κάλλους και φωτός ανεσπέρου !  Αβίαστα βγαίνει τούτο στο πρώτο ξάφνιασμα σαν μπαίνουμε  .  Τι χορεία διαλεχτή προβάλει  σε τούτο το ολοφώτεινο κελί !  Τι παρέα εκλεκτών και ταπεινών πρεσβευτών . Από πού να ξεκινήσεις και ως που να φτάσεις ! 

Θεόπτες συνεορταστές , Θεοφόροι συνδαιτυμόνες , ομοτράπεζοι συνδοξαστές στην θριαμβεύουσα Εκκλησία . Προσκαλεσμένοι του Ιακώβου , που εν ζωή τόσο τους αγάπησε και συμπορεύθηκε,  ένα μαζί τους  . Στο τέμπλο μια αλλιώτικη σύναξη των 3 Αγίων που σημάδεψαν τις δυο του γεννήσεις !  Ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρωνας που στο δικό του Σάββατο αντίκρισε το πρώτο φως της ημέρας . 

Γι αυτό και έλαβε δυο ονόματα κατά την βάπτισή του : Δαμιανός-Θεόδωρος . Μαζί με τον Στρατηλάτη ο ιαματικός Ανάργυρος και από πάνω τους ο Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος , με «απεσκληρυμμένα πάντα τα γόνατα δίκην καμήλου» αφού συνέχεια προσήύχετο γονυπετής ,  ασιγήτως να διαλαλεί , πως πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη ! Θεέ μου πόσοι συνειρμοί σε αγκαλιάζουν ξαφνικά , στη θέα του στο τέμπλο ! Πάντα ο μακαριστός Ιάκωβος είχε προβλήματα με τα γόνατά του !Και μόλις χθες κάποιος αδελφός σχετικά μεγάλος σε ηλικία  από την άλλη άκρη της Ελλάδας  μου ανέφερε πάνω στην κουβέντα  : - Είχατε εκεί στην Αργολίδα , έναν λήσταρχο του Παραδείσου ! Τον Ιάκωβο ! Αυτός αδελφέ μου έχω μάθει πως ό, τι ζητούσε απ τον Θεό  το λάμβανε αμέσως !  Βάλαμε μετάνοια στο μαρμάρινο κιβούρι του. Στο μέρος της κεφαλής του  , εξαίσια αγιογραφημένη η Σταύρωση του Κυρίου μας , απέναντί της η εις Άδου κάθοδός Του . Χαρμολύπη, πένθος χαροποιό , της Ορθοδοξίας η μόνη αλήθεια  . Αντικριστά το εκούσιον Πάθος και η συντριβή του Θανάτου! Στο κέντρο ο Ευαγγελισμός της των πάντων  Χαράς ! Όλη του η επί γης βιωτή , τόσο στενά δεμένη με τούτη την Άγια μέρα και το χαρμόσυνο άγγελμά της.  Το είχε μαρτυρήσει  , πως ο Κύριος θα τον έπαιρνε στην εορτή του Ευαγγελισμού . Και αυτή κρατά και την επαύριον !  

Όντως την επομένη μέρα , στην  Σύναξη του Πρωτοστάτη Αγγέλου , έφυγε για την Άνω Πατρίδα. Πλάι του τώρα ένα μικρό τραπέζι,  με ακοίμητο καντήλι και ένα ψαλτήρι αφημένο . Τούτο το φάρμακο πάντα το σύστηνε ο Γέροντας στο εξομολογητήρι. Και αυτό νόσων πολυτρόπων αλεξητήριον …Ευαγγέλιο και ψαλτήρι έλεγε   , να έχουμε πάντα τον Κύριο μαζί μας ….Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν, ἵνα μὴ σαλευθῶ.( Ψαλμ.15,8) . Μπροστά τώρα  στην δική του Αγιογράφηση  . Δεν κατατάσσονται οι Άγιοι σε χαρτιά , μα στις καρδιές και στην ευλογημένη συνείδησή μας  . Αλλοίμονο αν περιμέναμε τις διατυπώσεις και δεν προσευχόμαστε για μεσιτεία στον Άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον ησυχαστή , τον Θεογνώστη Σωφρόνιο του Essex , τον  Όσιο γέροντα της υπομονής Εφραίμ τον Kατουνακιώτη , τον Άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό,  που τόσο συκοφαντήθηκε και στεφανώθηκε  .

Μα και στους απλούς και Θεοφωτίστους θαυματουργούς , Αγίους Ιάκωβο Τσαλίκη και τον Πατέρα Αθανάσιο τον Χαμακιώτη . 

Αυτός ο τελευταίος σαν να ενώνει  στερρά και τόσο συγκινητικά την Αρχιερατική διαδοχή στον φωταυγή ουρανό της Αργολίδας , μιας και οι 3 τελευταίοι της Δεσποτάδες ήταν  δικά του πνευματικοπαίδια !

 Στον τοίχο και ο πατέρας του Ιακώβου μας ,  ο Ιγνάτιος , της Άρτας ο αξέχαστος  Αρχιερέας, οι Άγιοι Παϊσιος , Πορφύριος , Φιλούμενος από το φρέαρ του Ιακώβ που τόσο γαλήνευε τον Μακαριστό  σαν το επισκεπτόταν ! 

Και η  Αγία Σοφία της Κλεισούρας , να θυμίζει σε όλους τις προϋποθέσεις του Παραδείσου : Οι ταπεινοί θα τον κερδίσουν! Πολλά υπομονήν να κάμνετε !    Δίπλα στην απεικόνιση του κτήτορος Ιακώβου,  η Βασίλισσα της Άρτης , Αγία Θεοδώρα . Νέοι συνειρμοί τώρα . Αυταπόδεικτη η ακαταγώνιστη μεσιτεία του Αγίου Λήσταρχου … Δεν σου κάνει καρδιά να ξαμακρύνεις . Μετά την απόλυση ξανά εδώ ! 

Τρισάγιο Αρχιερατικό και κόσμος πολύς , σχηματίζει ουρά να πάρει την ευχή του Αγίου . Σταυρώνονται  πάνω του σταυροί και κομποσχοίνια . Ευχές μυστικές , ψυχής μετάνοιες στρωτές . 

Την χαρμόσυνη ημέρα της συνάξεως του Αρχαγγέλου Γαβριήλ , του ανακράζοντος του θείου μελωδήματος , τότε στο ξόδι του κυρού Ιακώβου , λίγοι στίχοι ξεπήδησαν μέσα από την ταλαίπωρη ψυχή μου . Τους ξαναθυμάμαι μαζί με την υπόσχεσή σου άγιε Γέροντα:

Αρχές Αγίας  Σαρακοστής που θα θυμούνται όλοι,

ξεκίνησες τον δρόμο σου για την απάνω Πόλη…

Θα κάνει στάση ο Άγγελος στης Άρτας το γεφύρι,

κι έπειτα στου Μάη το πρώτο σου,  Αργείων το πανηγύρι …

Του Αγίου που αγάπησες και σου φανερωνόταν

Για να σου πει το ευχαριστώ , που στο Άργος του βρισκόταν …

Έδωσες μιαν υπόσχεση , με δάκρυ αγκαλιασμένη

Κάθε ψυχούλα Αργολική την έχει φυλαγμένη

Θα είμαι πάντα είπες εδώ , μαζί σας! αδερφοί μου!

Τεκνία μου αγαπητά , να χετε την ευχή μου …

Μη μας ξεχάσεις Ιάκωβε άξιε Ποιμενάρχη

Μακαριστέ μας Άγιε , λαμπρέ μας Ιεράρχη …

Και εμείς θα μνημονεύουμε αιώνια την μορφή σου ,

που φώτισε τον τόπο μας και την Αγία ψυχή σου …

Πως λαχταρώ να ξαναέρθω στου Παραδείσου τούτη τη γωνιά ! Είθε να μας αξιώσει ο Κύριος ! Πρέσβευε υπέρ ημών ! Χριστός Ανέστη!

Νώντας Σκοπετέας

Σάββατο Ακαθίστου 2017

Απόσπασμα από σειρά εκπομπών με τίτλο : Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη !

 

Σαρακοστής απόγευμα

 Mιά απέραντη θάλασσα απύθμενη σαν το Θείο έλεος είναι τούτη η διαδρομή. Με νοήματα που όσο πορευόμαστε,  θα αποκαλύπτονται με του Θεού την χάρη! Με γιορτάδες που ακόμη δεν μίλησαν στο μέσα μας με την συγκλονιστική τους διάσταση .Με ακολουθίες, που κάποτε ούτε διανοούμασταν την λυτρωτική τους για την ψυχή μας επενέργεια.Κυλούν οι μέρες της Σαρακοστής, σαν νερό από κελαρυστή πηγή που όλο και πλουτίζει, σαν τα χιόνια ξεντύσουν τις κορφές απ το λευκοφόρεμά τους, σαν δάκρυα από χαρά ανείπωτη,  αναδεμένη με τη λύπη που συντρίβει  τα τρισβαθά σου. Κάθε μια διεκδικεί την μνήμη μας, αξίζει την ευλάβειά μας, κατέχει μερίδιο στης ορθής δόξης μας  τα μόνα  αληθινά . Αυτά που προσφέρουν ξαπόσταμα στο ανηφόρι, λίγο ψωμί, πέντε ελιές και ένα ταπεινό κουπάκι με ζεστό ταχινοκαφέ. Μνήμες αγιασμένες μοιρασμένες σαν αντίδωρο στου Ιερού Παραπετάσματος το ασημωμένο δισκάρι. Ο πόθος για το πάθος θα φέρει την Ανάσταση! Στη γη ο σπόρος παραδίνεται στη σήψη για να βγει καρπός . Και η ελπίδα στην πρόσκαιρη θλίψη για να ανοιχτεί ο Ουρανός . Χωρίς Γολγοθά, δεν υπάρχει Ανάσταση . Χωρίς Ανάσταση, μάταιη η πίστη μας, λέγει των Εθνών ο μέγας Απόστολος. Χωρίς Μάρτη δεν υπάρχει Σαρακοστή λέει ο Λαός. Χωρίς Χαιρετισμούς και πρωτοστάτη Άγγελο δεν μοσχοβολά το έαρ. Από εκείνο το πρώτο απόγευμά του,  ξεβγαίνουν στον αέρα και ξεχύνονται σε ολάκερη την πλάση τα αρώματα από το αμάραντο Ρόδο,   το ηδύπνοον Κρίνον, το εύοσμον Θυμίαμα, το πολύτιμον Μύρον. Τα αχειρόπλοκα στεφάνια με τα ολόφρεσκα δροσοστάλαχτα άνθη στολίζουν το πολυθρύλητο Θαύμα, το δυσθεώρητον Θέαμα των Αγγέλων . Μεθάει ολότελα  την ψυχή η ελπίδα!

Ου σθένει γλώσσα να εκφράσει αυτό της το ξεχείλισμα.  Τόσο γνώριμα και τόσο απερίγραπτα. Απαράλλαχτα σαν εκείνο το πρώτο αληθινό Ανοιξιάτικο απόγευμα. Στην πολύβουη πόλη. Αγία Τριάδα και Άγιος Δημήτριος στων αμπελιών τους κήπους. Άμπελος αληθινή μέσα και έξω οι μεγάλες Λεωφόροι. Ασταμάτητη η κυκλοφορία. Ασίγαστα εκείνα τα πρώτα Χαίρε εντός. Μόνο  αυτά καταλαβαίναμε τότε και την χαρά που εισχωρούσε σαν σπόρος  στην αγεώργητη ψυχή μας. Κύλησαν χρόνοι πολλοί . Γνωριμιά εξ Ουρανού με τους Βαστάζους Της. Όλη τους η φροντίδα,  σε εκείνο το πανεύωσμο στεφάνι. Δεν μαραίνεται ποτέ! Δρόσους σταλάζει στις καρδιές και στα μάτια. Χαίρε οσμή της Χριστού Ευωδίας. Δεν θυμάμαι πιο όμορφα ανοιξιάτικα απογεύματα από αυτά που με αξίωσε μέσα στην Νέα Κιβωτό . Ατέλειωτο εκείνο το πρώτο, το αληθινό. Ηχώ και μύρισμα, φυλαχτάρια και αυτά αχειρόπλοκα…

Νώντας Σκοπετέας

Παραμονές Ευαγγελισμού 2017

Αφιερωμένο στους Βαστάζους της Κυράς

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"

Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019